Dag 3
Onze dag op het zwarte eiland begint om 5.00 uur, maar de haan van het hotel heeft al vroeger besloten om ons wakker te kraaien. Wij worden om 5.30 uur beneden verwacht voor ons tochtje naar de luchthaven om onze vroege vlucht naar Moheli te halen.
Bij de luchthaven aangekomen stellen we vast dat wij het eerste zijn! De luchthaven is zelfs nog niet open. Een van de auto’s heeft al een probleem met een doorgebrande koppeling, waardoor meteen een noodplan dient aangesproken te worden.
Bij het inchecken blijkt dat onze bagage geen 20 kg. maar 25 kg. mag bevatten. Al onze schrik voor boetes voor te zware bagage blijkt dus ongegrond.
Met onze fokker van een Sudanese maatschappij vliegen wij in 25 minuten naar Moheli. De veiligheidsinstructies in het vliegtuig beperken zich tot het aanduiden van de nooduitgangen en de melding dat alles op het veiligheidsfiche te lezen is.
Moheli ziet er iets anders uit als Grande Comore, het is groener en de bodem is niet zo zwart. Iedereen is meteen erg vriendelijk. Na een klein ontbijtje worden wij ontvangen bij de directie van het ziekenhuis met allerlei versnaperingen op de tafel.
Dr. Younoussa stelt ons voor aan het team en verduidelijkt tot 2 maal toe dat wij naar Moheli gekomen zijn op eigen kosten, dat wij ons verblijf hier betalen en dat wij de nodige fondsen voor het nieuwe gebouw bij onze familie, vrienden en sponsors bij elkaar gezocht hebben. Het is duidelijk dat dit bij hen toch de nodige indruk maakt. Zij zijn erg blij dat de afspraken die zij enkele jaren geleden met Damiaanactie gemaakt hebben nu ook effectief nageleefd worden en dat dit nu resulteert in de nieuwbouw waar de aannemer momenteel nog mee bezig is.
Het wordt ons nu ook duidelijk wat de echte reden van het nieuwe gebouw is. Men wil hier de TBC-patiënten gescheiden houden van de andere patiënten om verdere besmetting te voorkomen. De nieuwe lepragevallen worden in een vroeg stadium ontdekt waardoor hiervoor duidelijk geen hospitalisatie nodig is. We gaan dan ook meteen de werf bekijken en moeten vaststellen dat het gebouw niet zo ver gevorderd is als wij dachten. Het dak is voor 90% afgewerkt. Men is bezig met het cementeren van de binnenmuren. Met de aannemer worden enkele zaken besproken, maar we zullen morgen verder moeten zien wat men van ons verwacht en hoe we dat kunnen invullen. Duidelijk is in ieder geval dat er nog genoeg werk te doen is. We maken hier en daar kennis met enkele mensen en deze zijn allemaal even vriendelijk. Dan is het tijd om ons huis te gaan ontdekken.
Op ongeveer 1,5 km. van het ziekenhuis op loopafstand van de zee heeft men een “villa” voor ons geregeld met 4 slaapkamers, 3 badkamers, een grote woonkamer en meer dan behoorlijk terras. Wij zijn aangenaam verrast en maken de eerste afspraken met de beheerders en regelen een kok voor onze avondmaaltijden. Voor 65€ komt hij elke avond eten klaarmaken voor ons. Onze was wordt gedaan voor 50€ voor de hele vakantieperiode. Rob en Louis begeven zich naar het plaatselijk postkantoor om de nodige telefoonkaarten te kopen zodat we terug contact kunnen nemen met het thuisfront. Zij komen met de nodige fantastische verhalen over de ambtenaren achter de balie.
De namiddag wordt gevuld met wachten op eten in een plaatselijk restaurant, het opmaken van een winkellijstje om onze eerste dagen door te komen. Om 16.30 uur starten we met onze winkelronde om tegen 19.00 uur terug ter plaatse te zijn. We hebben dan een 5-tal winkelstalletjes en de markt bezocht en ten langen leste een mooie tonijn op de kop getikt tegen 2€/kg. Dit is dan ook het goedkoopste wat we kunnen vinden. We beseffen uiteindelijk dat het eten hier toch wel het nodige geld kost maar dat is ook duidelijk als je weet dat alles van het vasteland ingevoerd moet worden.
Onze kok mag om 19.00 uur dan beginnen met ons avondeten. Wij excuseren ons voor het laattijdig toekomen, want normaal zou hij om 17.00 uur beginnen met koken. Na het eten zingen we even voor Paul zijn 71e verjaardag en genieten van een lekkere whisky en de meegebrachte chocolade en koekjes.
Onze dag op het zwarte eiland begint om 5.00 uur, maar de haan van het hotel heeft al vroeger besloten om ons wakker te kraaien. Wij worden om 5.30 uur beneden verwacht voor ons tochtje naar de luchthaven om onze vroege vlucht naar Moheli te halen.
Bij de luchthaven aangekomen stellen we vast dat wij het eerste zijn! De luchthaven is zelfs nog niet open. Een van de auto’s heeft al een probleem met een doorgebrande koppeling, waardoor meteen een noodplan dient aangesproken te worden.
Bij het inchecken blijkt dat onze bagage geen 20 kg. maar 25 kg. mag bevatten. Al onze schrik voor boetes voor te zware bagage blijkt dus ongegrond.
Met onze fokker van een Sudanese maatschappij vliegen wij in 25 minuten naar Moheli. De veiligheidsinstructies in het vliegtuig beperken zich tot het aanduiden van de nooduitgangen en de melding dat alles op het veiligheidsfiche te lezen is.
Moheli ziet er iets anders uit als Grande Comore, het is groener en de bodem is niet zo zwart. Iedereen is meteen erg vriendelijk. Na een klein ontbijtje worden wij ontvangen bij de directie van het ziekenhuis met allerlei versnaperingen op de tafel.
Dr. Younoussa stelt ons voor aan het team en verduidelijkt tot 2 maal toe dat wij naar Moheli gekomen zijn op eigen kosten, dat wij ons verblijf hier betalen en dat wij de nodige fondsen voor het nieuwe gebouw bij onze familie, vrienden en sponsors bij elkaar gezocht hebben. Het is duidelijk dat dit bij hen toch de nodige indruk maakt. Zij zijn erg blij dat de afspraken die zij enkele jaren geleden met Damiaanactie gemaakt hebben nu ook effectief nageleefd worden en dat dit nu resulteert in de nieuwbouw waar de aannemer momenteel nog mee bezig is.
Het wordt ons nu ook duidelijk wat de echte reden van het nieuwe gebouw is. Men wil hier de TBC-patiënten gescheiden houden van de andere patiënten om verdere besmetting te voorkomen. De nieuwe lepragevallen worden in een vroeg stadium ontdekt waardoor hiervoor duidelijk geen hospitalisatie nodig is. We gaan dan ook meteen de werf bekijken en moeten vaststellen dat het gebouw niet zo ver gevorderd is als wij dachten. Het dak is voor 90% afgewerkt. Men is bezig met het cementeren van de binnenmuren. Met de aannemer worden enkele zaken besproken, maar we zullen morgen verder moeten zien wat men van ons verwacht en hoe we dat kunnen invullen. Duidelijk is in ieder geval dat er nog genoeg werk te doen is. We maken hier en daar kennis met enkele mensen en deze zijn allemaal even vriendelijk. Dan is het tijd om ons huis te gaan ontdekken.
Op ongeveer 1,5 km. van het ziekenhuis op loopafstand van de zee heeft men een “villa” voor ons geregeld met 4 slaapkamers, 3 badkamers, een grote woonkamer en meer dan behoorlijk terras. Wij zijn aangenaam verrast en maken de eerste afspraken met de beheerders en regelen een kok voor onze avondmaaltijden. Voor 65€ komt hij elke avond eten klaarmaken voor ons. Onze was wordt gedaan voor 50€ voor de hele vakantieperiode. Rob en Louis begeven zich naar het plaatselijk postkantoor om de nodige telefoonkaarten te kopen zodat we terug contact kunnen nemen met het thuisfront. Zij komen met de nodige fantastische verhalen over de ambtenaren achter de balie.
De namiddag wordt gevuld met wachten op eten in een plaatselijk restaurant, het opmaken van een winkellijstje om onze eerste dagen door te komen. Om 16.30 uur starten we met onze winkelronde om tegen 19.00 uur terug ter plaatse te zijn. We hebben dan een 5-tal winkelstalletjes en de markt bezocht en ten langen leste een mooie tonijn op de kop getikt tegen 2€/kg. Dit is dan ook het goedkoopste wat we kunnen vinden. We beseffen uiteindelijk dat het eten hier toch wel het nodige geld kost maar dat is ook duidelijk als je weet dat alles van het vasteland ingevoerd moet worden.
Onze kok mag om 19.00 uur dan beginnen met ons avondeten. Wij excuseren ons voor het laattijdig toekomen, want normaal zou hij om 17.00 uur beginnen met koken. Na het eten zingen we even voor Paul zijn 71e verjaardag en genieten van een lekkere whisky en de meegebrachte chocolade en koekjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten