25 oktober
Na de inhuldiging van het gebouw blijft ons enkel nog het pakken van onze bagage. Iedereen wikt en weegt wat hij wel of niet zal meenemen naar huis. Ik had eerder al besloten om zo weinig mogelijk kleding mee terug naar huis te nemen. Ik maak een grote stapel voor Boussouri omdat hij zonder twijfel mijn maat heeft, niet in de lengte maar voor hem maakt zijn breedte veel goed. Een aantal dingen kunnen zeker ook dienen voor zijn zoon.
Boussouri komt later op de middag langs om nog wat te kletsen. Het gesprek wordt al snel redelijk filosofisch en psychologisch. Hij krijgt ons in ieder geval stil met sommige van zijn uitspraken.
Zijn zoon komt ook langs en samen kijken ze naar de campagnefilm van jaren geleden waar we een jonge Boussouri zien die toen al op zijn authentieke en respectvolle manier met zijn patiënten omging. Op dat vlak is hij tot op heden nog niets veranderd. Fysiek is hij ouder geworden en hij zegt van zichzelf dat hij sneller ouder wordt dan andere mensen. Zijn zoon kijkt geboeid over zijn schouder mee.
Boussouri heeft echter ook minder goed nieuws voor ons. Het vliegtuig dat ons naar Moroni moet brengen staat in panne en bijkomend is er op Grande Comore een probleem met brandstof voor de auto’s. De boot die vanuit Mombassa moet komen heeft vertraging opgelopen. Men zou er wel alles aan doen om voldoende brandstof voor de 2 auto’s te krijgen die ons van de luchthaven tot aan ons hotel moeten brengen.
Na een iets luxueuzer avondmaal wordt er nog gezellig gekeuveld in onze living.
De nacht is kort voor mij omdat mijn darmpjes er voor de eerste keer de brui aan geven.
We moeten vroeg op de luchthaven zijn, want de kans bestaat dat onze vlucht omgeboekt moet worden naar een andere maatschappij. Gelukkig regelt Boussouri dit voor ons en moeten we enkel wachten. We krijgen gelukkig al snel te horen dat het omboeken van de vlucht geen probleem is en dat we met de eerste vlucht kunnen vertrekken. Het vertrekuur wordt op 10.00 uur gezet. Uiteindelijk vertrekken we rond 12.00 uur naar Grande Comore. We hebben er dus al 4 uur wachten op zitten.
Het afscheid van Boussouri valt me zwaar. Ik laat een vriend achter waar ik erg veel respect voor gekregen heb de afgelopen weken. Zijn onvermoeibare inzet, dikwijls belangeloos, voor zijn leprapatiënten, maar ook voor alle andere eilandbewoners hebben mij zeer diep geraakt. Ik heb iemand ontmoet die voor veel mensen het verschil maakt. Iemand die zoveel respect verdient en ook krijgt van iedereen die hem ontmoet. Maar ook iemand die zo bescheiden blijft waardoor hij zeker niet krijgt wat hij eigenlijk verdient. Daarom zal ik hem ook nooit vergeten en daarom zal zijn naam verbonden blijven aan mijn bouwkamp, want hij heeft mijn bouwkamp tot iets super speciaal gemaakt.
Uiteindelijk zitten we met een 20-tal personen in een klein maar net vliegtuig. Na ongeveer 25 minuten landen we in Grande Comore waar we meteen weer geconfronteerd worden met het zwarte, mistroostige uitzicht van de omgeving. Yanoussa is op de afspraak en we worden, nadat we onze terugvlucht bevestigd hebben, in ons hotel afgeleverd waar de meesten kiezen om even een dutje te doen. We gaan wel eerst aan tafel voor een dagschotel, kip met gebakken aardappeltjes. Ons eerste stukje kip na bijna 4 weken smaakt uitstekend. Rond 17.00 uur zou Yanoussa langskomen om ons bezoek en de planning van onze laatste dagen te bespreken. We weten ondertussen dat we vroeger richting Madagascar vertrekken. Dit betekent dat we nog langer zullen moeten wachten in Antannarivo vooraleer we richting Parijs vliegen.
Het thuisfront wenkt en dat doet goed. Na 4 weken wil ik ook terug in mijn eigen thuis zijn, om te bekomen van dit unieke project waarvan wij deel mochten uitmaken.
Op dit moment weet ik nog niet wanneer dit gepubliceerd zal raken, want internet is op dit eiland ook weer iets anders als op Moheli.
Ik ga zeker nog een verslagje van onze laatste dagen posten, maar dat zal vermoedelijk verschijnen als ik al terug in België ben.
Ik wil nu alvast al mijn sponsors, familie, vrienden, sympathisanten en de lezers van de blog bedanken voor hun steun en leuke reacties. Zonder jullie was dit bouwkamp niet kunnen doorgaan. Wij horen hier nu al van alle kanten zeer goede reacties op het nieuwe gebouw. Men is vooral gecharmeerd door het feit dat wij dit allemaal ter plaatse mee verwezenlijkt hebben.
Ik wil ook speciaal Roger Torremans van de Damiaan bouwkampen bedanken omdat hij de grote bezieler was van dit bouwkamp. Het is dankzij zijn voorbereiding dat wij hier een unieke belevenis gekregen hebben.
Ik wil ook mijn bouwkampmaatjes bedanken voor de leuke en moeilijke momenten die we samen beleefd hebben. Samen hebben wij hier heel veel mensen een hart onder de riem gestoken en ben ik ervan overtuigd dat dit bouwproject een geweldige bijdrage zal leveren in de strijd tegen lepra en tuberculose.
En als laatste wil ik speciaal emilienne, mijn lieve schat bedanken, voor de hulp met het plaatsen van de berichten op de blog, en voor de vele dagen dat ze het zonder mij heeft moeten stellen.
Schat, ik ben zondag terug thuis!
Ik heb de afgelopen weken ook veel foto’s en ook veel filmmateriaal bij elkaar verzameld. Diegene die meer willen zien van mijn belevenissen en het verhaal willen horen kunnen op 25 januari in Cinema De Walburg te Hamont terecht. Ik begin mijn verhaal om 20.00 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten