24 oktober 2012: Dag 23

24 oktober

Dag van de inhuldiging van het gebouw. Amhdi is op tijd zodat we als genodigden ook tijdig op de plechtigheid kunnen aankomen. Dit is echter weer buiten de dokter gerekend die we nog moeten ophalen. Zij zorgt ervoor dat we pas om 8.05 uur in het ziekenhuis aankwamen. Maar dat is geen probleem, wij zijn nog altijd bij de eerste gasten. Uiteindelijk zal het tot 9.00 uur duren als het eerste woord gesproken wordt. Als 2e spreker is het de beurt aan Rob die een mooie speech had voorbereid. Het wordt stil als hij het woord neemt en een voor ons perfecte speech weggeeft. Als hij Boussouri een eerste maal bedankt komt er een spontaan applaus. Boussouri wordt hier ook standaard voorgesteld als dokter Boussouri. Het is duidelijk dat hij hier zeer gewaardeerd wordt.



Het gebouw is uiteindelijk bijna klaar geraakt, maar met toch wel wat ontbrekende delen. Na de receptie zijn de werkmannen weer bezig om de laatste dingen af te werken.

De commissair zijn speech wordt zo hard uitgesproken dat de micro eigenlijk niet nodig was. Men doet een poging om de micro wat verder van zijn mond te krijgen, maar hij blijft er precies aanplakken en schuift gewoon mee naar voren.

Uiteindelijk zijn er meer als 60 personen op de inhuldiging aanwezig. Wij worden letterlijk en figuurlijk in de bloemetjes gezet en ik krijg de eer om samen met de commissair het lintje door te knippen.


Alle gewone genodigden hebben ondertussen een zakje gekregen met een frisdrankje, een pak koekjes en een blikje sardienen. Sommigen vertrekken zelfs als ze het pakketje pas gekregen hebben. Wij mogen in het gebouw naar de uitgebreide receptie met een uitgebreide keuze aan koekjes, pinda’s, frisdrank, water en popcorn. Als we op de foto moeten met de commissair wordt de tafel in no time geplunderd door de aanwezigen.



Na de receptie is iedereen meteen weg en blijven we een beetje verweesd achter. Enkelen moeten nog souvenirs zoeken, en Ahmdi weet nog een artisanale winkel. We concluderen echter snel dat hier niet veel voor ons tussen zit. Toerisme is echt een onbestaand iets op dit eiland. Het spijt me dus voor alle mensen die een cadeautje van Moheli verwachten. Er is hier niets, maar dan ook niets van souvenirs te krijgen.

Voor de geïnteresseerden hieronder de speech van Rob

Chers Amis de Damien,

Cher Mr. le Gouverneur,

Nous sommes ici dans l’esprit du Saint Damien. Un homme qui a décidé de vivre a l’île de Molokai, parmi les lépreux. Un homme qui a décidé de vraiment vivre avec eux, c’est à dire : travailler, éduquer, faire plaisir,… et finalement mourir avec eux.

Ses mots, «nous, les lépreux », ont une telle importance. Ils ont traversé le monde.

Un homme qui risque sa vie pour aider les malades, qui part de sa confortable vie en Europe, qui finalement devient malade lui-même, c’est un héro !

La fondation Damien essaye de travailler dans l’esprit de ce héro. Tous les collaborateurs de la fondation, en effet, ont un rôle dans l’éducation des docteurs, dans la recherche des malades, dans la soigne des malades,…

Mais ce n’est pas nécessaire d’être un collaborateur officiel. Chaque personne qui vie dans l’esprit de Damien, et qui essaye de participer à la soigne des malades, et on ne parle plus seule de la lèpre, est un ami de Damien.

L’inauguration de ce bâtiment ci, est un vrai exemple de l’amitié de Damien. Ce bâtiment est le résultat de la collaboration entre la Fondation Damien, le gouvernement, le staff médical, les volontaires et les donateurs.

Nous espérons vraiment que ce bâtiment peut aider à la soigne des lépreux et des tuberculeux. Finalement, nous croyons que ce bâtiment peut avoir un rôle très important dans l’amélioration de la santé générale ici à Mohéli.

Nous voulons remercier toutes les personnes qui ont contribué à la réalisation de ce bâtiment. A toutes les personnes qui ont montré d’être des vrais amis de Damien.

Et en particulier,
- tous les donateurs qui ont contribué et qui ont fait le maximum pour la réalisation de ce projet
- le gouvernement, le gouverneur et le commissaire
- le directeur du Ministère de la Santé
- le directeur de l’hôpital de Fomboni
- les collaborateurs de la Fondation Damien
- et l’entrepreneur qui a construit le bâtiment

Finalement, un mot spécial pour le collaborateur local de la Fondation Damien. Mr Boussouri, vous êtes un vrai ami de Damien. Votre rôle dans la lutte contre la lèpre est très important. Nous avons vu la découverte de ni moins de 5 nouveaux patients.

En plus, vous avez trouvé le temps pour nous assister pendant notre séjour. De nous écouter, aider,…et même guérir quelques entre nous. Marahaba, Mr Boussouri !

Merci à tous.

En zo komt er bijna een einde aan ons verhaal. Morgen vertrekken wij vanuit Moheli naar Grand Comore, waar we nog 2 nachten zullen doorbrengen en hopelijk zijn wij zondagnamiddag terug in België. Ik probeer de volgende dagen nog wel een verslagje van Grande Comore door te sturen en zeker wat foto’s hiervan mee te sturen. Ik zie er nu al tegenop omdat het eiland helemaal vulkanisch is en daarom bijzonder donker, zelfs zwart. Dit geeft mij een zeer mistroostig gevoel.

Morgen zal voor ons allemaal ook het afscheid betekenen van Boussouri die ondertussen een echte vriend is geworden. Dit zal voor mij zeker een speciaal en moeilijk moment zijn, want ik heb hem ondertussen leren kennen als een echte Damiaan, met het hart op de goede plaats en een onverzetbare inzet voor de minder bedeelden op zijn eiland.