Vandaag staat onze walvistocht op de planning. Ontbijt om 6.30 uur en om 7.00 uur op de boot.
Ze hebben een eenvoudige boot voor ons in petto waar ze speciaal voor ons een 2e motor op monteren omdat deze boot normaal met max. 4 personen uitvaart. Vermits wij met 6 zijn is er een extra motor gehuurd. We varen rustig weg vanuit onze baai en zetten koers richting open zee.
Rob, die normaal niet van bootjes houdt, heeft al zijn lef bij elkaar gezocht en gevonden en stapt vol zelfvertrouwen in de boot. Het tochtje begint rustig maar hoe langer de zoektocht duurt, des te wilder hotst en botst ons bootje op de golven. De walvissen laten zich vandaag niet zien. We zullen hier nog eens voor terug moeten komen. Louis krijgt uiteindelijk zoveel klappen van de boot te verduren dat zijn lijf en leden beginnen tegen te spartelen. We laten de zoektocht dan ook voor wat het is en varen rustig terug richting hotel.
We meren echter eerst nog aan op het eilandje waar vroeger de leprapatiënten naartoe verbannen werden. De gelijkenis met het verhaal van Molokai is hier dan ook treffend. Op het eiland is eigenlijk niets te zien en te vinden, buiten een vervallen moskee. Het ziet er allemaal idyllisch uit.
We denken echter terug aan de mogelijkheden die de zieken hier vroeger hebben gehad? Geen dus!
We varen terug naar ons “paradijs” voor het middagmaal en een rustige namiddag. Al bij al blijkt het hier toch niet zo goed te gaan met onze groep. We willen actie en die is er hier niet, het is er trouwens ook te warm voor. Bijkomend hebben we hier toch ook wel wat honger. Het eten is lekker, maar er is geen overdaad. Het doet me wel bedenken dat wij dan nog van de gelukkigen zijn. De mensen in het dorp hebben veel minder middelen als wij, dus de variatie aan voeding bij hen zal nog veel minder zijn.
Als Boussouri ’s avonds belt om te vragen hoe het gaat, en voorstelt om morgenvroeg wat brood mee te brengen kan ik het echter niet afslaan, want het ontbijt is hier gewoon niet goed. Vanmorgen hebben we koffie voor 5 gekregen. Uiteindelijk niet zo erg, want ik vond hem sowieso al niet echt lekker.
We proberen echter toch nog iets van onze dag te maken en na het avondeten blijven we zelfs even hangen in de bar hoewel we door de voorraad bier heen gedronken zijn. Het kan ons allemaal niet zo heel veel maken, want morgen kunnen we terug naar huis in Fomboni, waar we terug in onze vertrouwde omgeving in ons groepje kunnen leven.
De eerste mijmeringen naar huis steken de kop op, en die gaan dan natuurlijk over het eten wat er zondagavond bij ons allemaal in zou kunnen gaan. Het gaat van chocolademuffins tot dikke biefstukken. Maar we moeten nog een weekje door zien te komen.
Het is ons ondertussen wel duidelijk geworden dat de inhuldiging van het gebouw iets minder groot zal zijn als eerst gedacht. Er is schijnbaar een belangrijke vergadering in Grand Comore waar alle belangrijke mensen naar toe moeten. We zien wel wat er overblijft voor ons. Vast staat dat wij er wel iets van gaan maken.
Morgenvroeg vertrekken we hier en gaan we nog op zoek naar de grootste vleermuis ter wereld.
Hopelijk kunnen we deze wel vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten