12 oktober
Feestje in de groep want Marleen is jarig!
Zij wordt verrast door een kaartje wat haar dochter Noortje stiekem met mij heeft meegegeven in Brussel toen we bijna 2 weken geleden vertrokken.
Wij zijn ondertussen al bijna 2 weken weg van thuis en hebben nog diezelfde tijd te besteden.
De motivatie om er hier iets mooi van te maken is groter als toen we hier toekwamen omdat ik besef dat het nodig is dat wij hier zijn. Wij hebben vandaag weer mogen vaststellen dat de jeugd hier zelfs niet op de hoogte is van wat lepra voorstelt als ziekte laat staan dat ze beseffen dat er hier mensen zijn die daar aan lijden.
Wij hadden een vrije dag vandaag omdat het vrijdag (dag van het gebed) is. Tijd dus voor ontspanning, en iedereen vult dat op zijn manier in. Paul en Louis gaan weer op pad om nieuwe avonturen te beleven. Rob zit nog steeds aan huis gekluisterd ivm zijn beschadigde voeten. Marleen is jarig en die moet dus al haar felicitaties via mail in ontvangst nemen. Anne-Mie en ik lopen mee naar de internet shop zodat we beiden het thuisfront kunnen bevoorraden met nieuwe verhalen.
Enkel de kabelmaatschappij wil niet meewerken, want er is weer geen internet mogelijk. Vermoedelijk wordt het pas mogelijk op 15.00 uur zegt men ons. Maar ook dat nemen we met een korrel zout en we besluiten te wachten. Het is nu ongeveer 11.00 uur. Ik loop nog verder naar onze werf om te zien wat de aannemer gisteren gedaan heeft en om in te schatten wat we eventueel morgen kunnen doen op de werf. De chappe in de gang is geplaatst, maar verder zie ik geen wijzigingen. Ik zal straks proberen om een werfvergadering te regelen voor morgen, want er moet dringend schot in de zaak komen. En als ik dan toch ergens mijn werkervaring kan gebruiken zal het dit wel zijn zeker.
Als ik terug bij de dames kom doen we eerst onze boodschappen. Het dagelijks ritueel. We kopen vandaag Batatas (zoete aardappelen) die onze kok met kokos gaat klaarmaken.
Nadien proberen we toch maar even of het internet toch al mogelijk is, het is trouwens al 12.00 uur. En ja hoor, wonder boven wonder, het werkt. Trager als anders weliswaar, maar we kunnen alles doen wat we willen. Een goed uur later kunnen we terug naar huis waar ik snel even wat pannenkoeken klaarmaak als middagmaal. De rest van de bende komt ook binnenvallen en we doden de tijd met wat kletsen en discussiëren over allerlei zaken.
Deze avond heeft Boussouri ons uitgenodigd om even bij hem thuis kennis te maken met zijn gezin. Hij woont samen met zijn vrouw en 5 kinderen in een zeer eenvoudig onderkomen, we praten een hele tijd over zijn werk en allerlei zaken.
Als we vertrekken vragen zijn kinderen of ze ons mogen begeleiden tot aan ons huis, wat ongeveer 10 minuten wandelen is. Zij willen natuurlijk ook even een kijkje nemen bij ons. Ik spreek ondertussen met zijn zoon af om zondag even mee te gaan naar zijn basketbaltraining. Ik ben zeer benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten