10 oktober
Rob zijn voeten zijn een stuk beter als gisteren, maar niet in die mate dat hij mee kan werken. Hij blijft dus noodgedwongen achter in onze villa. Boussouri zorgt elke morgen voor vers gebakken brood en dat is eigenlijk wel lekker.
We hebben bijkomend het geluk dat de chauffeur Ahmdi van het ministerie elke morgen langskomt om ons naar de bouw te brengen, dat scheelt gewoon 2,5 km. lopen ’s morgens.
Om 16.00 uur hebben we met Boussouri afgesproken om met hem mee te gaan om zijn patiënten op te zoeken. Maar voor die tijd hebben we nog een heleboel schilderwerk te doen. Op het einde van de dag staat bijna het hele gebouw in het wit. Enkel nog een toilet en een douche moeten de eerste couche krijgen.
Maar morgen zal er weinig van in huis komen omdat we morgen ook met Boussouri op pad gaan. We gaan nog een aantal patiënten bezoeken en ook een deel van het eiland verkennen. Het belooft weer een schitterende dag te worden.
Maar vandaag wordt het alleen nog maar beter. We gaan met Boussouri op field-vissit. Dit is voor ons allemaal een openbaring. Wij wisten dat als we van de geasfalteerde weg af gaan we in het echte Afrika terechtkomen. Maar met Boussouri gaan we nog verder en dieper het dorp in en komen we echt bij de mensen in huis. Ons eerste bezoek is bij een vrouw van 47 jaar oud. Voor ons gevoel was dit een vrouw van rond de 7O jaar oud. Zij is gelukkig aan de beterhand en zal er zeker bovenop komen. Met het bezoek van Luc Comhaire is er afgesproken dat ze deze mensen ook gaan helpen met voedsel. Want lepra is nog steeds een ziekte die te maken heeft met armoede en de daarme gepaard gaande onvoldoend of slechte voeding. Er is dus nu de afspraak gemaakt dat dit gezin 1 kilo rijst per dag krijgt. De vrouw heeft enkel jaren geleden haar man verloren. Het leven heeft haar dus absoluut niet gespaard. Wij zijn hier ook getuige van de testjes die Boussouri doet om te testen of er ongevoelige plekken zijn op haar huid.
Maar wat ons bovenal vandaag raakt is de manier waarop Boussouri met de mensen omgaat, en ook hoe de mensen met hem omgaan. Hij geniet zeeeeeeer duidelijk het nodige respect bij de bevolking en wordt aangesproken met Docteur. Als we verder lopen in het dorp wordt hij voortdurend aangesproken en hij wordt al snel bij 2 jongens geroepen. Hier zijn we getuige van nieuwe leprapatiënten met de besmettelijke vorm van lepra. Boussouri maakt de nodige fiches op en start meteen met de behandeling. Ze krijgen een eerste coctail van een aantal pillen. Hiermee is Lepra voor +/- 90 % onder controle. De verdere behandeling duurt nog 12 maanden waarbij men telkens geduren 28 dagen pillen dient te nemen.
Het is belangrijk om alle mogelijke familieleden te noteren om contactbesmetting te controleren. Er zijn 10 vakjes voor voorzien op de fiche, en ze zijn allemaal ingevuld. Al deze contacten moeten dus ook gecontroleerd worden. Op de huid van één van de jongens zitten echte zweertjes. Zij worden aangespoord om in het weekend zeker langs te komen in het ziekenhuis. Boussouri gaat dan proberen wat weefsel af te nemen en ons te tonen hoeveel lepra er in zijn huid terug te vinden is. Als we achteraf vragen aan Boussouri of hij denkt dat deze jongens de volgend pillen zullen neemt antwoord hij resoluut “neen”. En toch blijft hij rustig en doet hij nauwgezet zijn werk.
Apart in dit geval is de apathie waarmee de moeder van de jongens het hele gebeuren volgt. Dit is echter heel anders op een van de volgende adressen. Hier is de moeder continue vragen aan het stellen en bemerkingen aan het geven.
Bij deze familie worden we ook met de nodige grandeur ontvangen worden. Er worden meeteen een aantal stoelen neergezet. Ons respect voor Boussouri groeit met de dag. Het werk wat hij hier verricht is van een apart niveau en ik begrijp steeds beter de uitleg die Roger ons gaf over Boussouri.
Het is ongelooflijk dat we vandaag de 2 jongens ontdekken die al lepra ontwikkeld hebben in een voor onze normen vergevorderd stadium. Dit laat mij nadenken over het aantal nog te ontdekken gevallen. Dit is een werk van barmhartigheid. Maar ik ben zeker dat we hier de juiste persoon op de juiste plaats hebben zitten.
Voor een verhaal ivm Boussouri zijn leven, studies, werkwijze e.d. verwijs ik graag naar de blog van Marleen. (www.luneke.blogspot.com)
We hebben bijkomend het geluk dat de chauffeur Ahmdi van het ministerie elke morgen langskomt om ons naar de bouw te brengen, dat scheelt gewoon 2,5 km. lopen ’s morgens.
Om 16.00 uur hebben we met Boussouri afgesproken om met hem mee te gaan om zijn patiënten op te zoeken. Maar voor die tijd hebben we nog een heleboel schilderwerk te doen. Op het einde van de dag staat bijna het hele gebouw in het wit. Enkel nog een toilet en een douche moeten de eerste couche krijgen.
Maar morgen zal er weinig van in huis komen omdat we morgen ook met Boussouri op pad gaan. We gaan nog een aantal patiënten bezoeken en ook een deel van het eiland verkennen. Het belooft weer een schitterende dag te worden.
Maar vandaag wordt het alleen nog maar beter. We gaan met Boussouri op field-vissit. Dit is voor ons allemaal een openbaring. Wij wisten dat als we van de geasfalteerde weg af gaan we in het echte Afrika terechtkomen. Maar met Boussouri gaan we nog verder en dieper het dorp in en komen we echt bij de mensen in huis. Ons eerste bezoek is bij een vrouw van 47 jaar oud. Voor ons gevoel was dit een vrouw van rond de 7O jaar oud. Zij is gelukkig aan de beterhand en zal er zeker bovenop komen. Met het bezoek van Luc Comhaire is er afgesproken dat ze deze mensen ook gaan helpen met voedsel. Want lepra is nog steeds een ziekte die te maken heeft met armoede en de daarme gepaard gaande onvoldoend of slechte voeding. Er is dus nu de afspraak gemaakt dat dit gezin 1 kilo rijst per dag krijgt. De vrouw heeft enkel jaren geleden haar man verloren. Het leven heeft haar dus absoluut niet gespaard. Wij zijn hier ook getuige van de testjes die Boussouri doet om te testen of er ongevoelige plekken zijn op haar huid.
Maar wat ons bovenal vandaag raakt is de manier waarop Boussouri met de mensen omgaat, en ook hoe de mensen met hem omgaan. Hij geniet zeeeeeeer duidelijk het nodige respect bij de bevolking en wordt aangesproken met Docteur. Als we verder lopen in het dorp wordt hij voortdurend aangesproken en hij wordt al snel bij 2 jongens geroepen. Hier zijn we getuige van nieuwe leprapatiënten met de besmettelijke vorm van lepra. Boussouri maakt de nodige fiches op en start meteen met de behandeling. Ze krijgen een eerste coctail van een aantal pillen. Hiermee is Lepra voor +/- 90 % onder controle. De verdere behandeling duurt nog 12 maanden waarbij men telkens geduren 28 dagen pillen dient te nemen.
Het is belangrijk om alle mogelijke familieleden te noteren om contactbesmetting te controleren. Er zijn 10 vakjes voor voorzien op de fiche, en ze zijn allemaal ingevuld. Al deze contacten moeten dus ook gecontroleerd worden. Op de huid van één van de jongens zitten echte zweertjes. Zij worden aangespoord om in het weekend zeker langs te komen in het ziekenhuis. Boussouri gaat dan proberen wat weefsel af te nemen en ons te tonen hoeveel lepra er in zijn huid terug te vinden is. Als we achteraf vragen aan Boussouri of hij denkt dat deze jongens de volgend pillen zullen neemt antwoord hij resoluut “neen”. En toch blijft hij rustig en doet hij nauwgezet zijn werk.
Apart in dit geval is de apathie waarmee de moeder van de jongens het hele gebeuren volgt. Dit is echter heel anders op een van de volgende adressen. Hier is de moeder continue vragen aan het stellen en bemerkingen aan het geven.
Bij deze familie worden we ook met de nodige grandeur ontvangen worden. Er worden meeteen een aantal stoelen neergezet. Ons respect voor Boussouri groeit met de dag. Het werk wat hij hier verricht is van een apart niveau en ik begrijp steeds beter de uitleg die Roger ons gaf over Boussouri.
Het is ongelooflijk dat we vandaag de 2 jongens ontdekken die al lepra ontwikkeld hebben in een voor onze normen vergevorderd stadium. Dit laat mij nadenken over het aantal nog te ontdekken gevallen. Dit is een werk van barmhartigheid. Maar ik ben zeker dat we hier de juiste persoon op de juiste plaats hebben zitten.
Voor een verhaal ivm Boussouri zijn leven, studies, werkwijze e.d. verwijs ik graag naar de blog van Marleen. (www.luneke.blogspot.com)
Dag Comorezen, ik zie dat jullie met volle teugen genieten van dit paradijs.
BeantwoordenVerwijderenHet werk van de Damiaanactiebouwkampen schittert weer in volle glorie. Ik hoop dat de keuken niet ok is ik in extremis nog word opgeroepen...:-)